W połowie lat 70. fabryka w Jelczu rozpoczęła proces modernizacji konstrukcji poczciwego „ogórka”. Skupiono się głównie na elementach jezdnych pozostawiając niezmienione nadwozie. Zmiany objęły podwozie, osie, skrzynię biegów i silnik. Tak powstał Jelcz II zwany też 044. W 1974 roku wyprodukowano ok. setki takich autobusów, po czym powrócono do sprawdzonych komponentów. W tym samym roku do MZK Warszawa trafiła partia 30 autobusów podmiejskich Jelcz 043 z przeznaczeniem na socjalne. “Ogórki” posiadały standardowy silnik Skody, ale ciekawostką jest pewna “pozostałość” po próbach modernizacji – inne niż we wszystkich “ogórkach” osie – tylny most Raby oraz przednie koła z pełną felgą.
Pojazd będący podmiotem niniejszego tekstu został wpisany na stan warszawskich Miejskich Zakładów Komunikacyjnych 31 grudnia 1974 roku pod numerem 8058. Wśród pozostałych biało niebieskich socjalnych jelczy jako jedyny wyróżniał się charakterystycznym malowaniem w wiśniowe pasy. Podczas 20 lat służby w MZK, a w późniejszym okresie MZA, znalazł zastosowanie przy różnych przejazdach pracowniczych. W latach 80. Cudem uniknął kasacji w okresie wycofywania serii po zakupie nowocześniejszych jelczy PR110IL. W 1996 roku 8058 został skreślony ze stanu MZA i przekazany Związkowi Zawodowemu Pracowników Komunikacji Miejskiej, który użytkował go czynnie jeszcze przez 3 lata.
