2 kwietnia przypada Międzynarodowy Dzień Świadomości Autyzmu. Z tej okazji Klub Miłośników Komunikacji Miejskiej wraz z Fundacją Aleklasa przygotował specjalną linię edukacyjną A, nawiązującą oznaczeniem do słów autyzm, Asperger i akceptacja.
Autyzm jest innym wzorcem rozwoju, który towarzyszy człowiekowi przez całe życie, a powodują go czynniki genetyczne, środowiskowe i neurobiologiczne. Nie jest chorobą – nie podlega leczeniu, natomiast są terapie wspierające rozwój, najlepiej wsparte okazaną akceptacją.
Tak się złożyło, że osoby w spektrum autyzmu często fascynują się transportem miejskim. Być może autobusy i tramwaje funkcjonujące w ramach określonych tras i rozkładów jazdy dają poczucie porządku i rutyny. Obserwowanie działania choćby biletomatu daje im frajdę zgłębiania bardziej wyszukanych procedur. Wśród członków KMKM zdarzają się osoby, które nie wstydzą się bycia w spektrum autyzmu. Należy do nich np. Maciej, który mówi:
– Pasja do komunikacji miejskiej pojawiła się u mnie już od przedszkola, zwróciłem uwagę na bogactwo dźwięków, które wydają tramwaje i autobusy, a na których ćwiczyłem słuch. Bycie konduktorem w autobusach i tramwajach było dla mnie też doskonałym sposobem ćwiczenia relacji interpersonalnych z pasażerami. Na początku to było bardzo trudne, ale pozwoliło mi na własny rozwój i przezwyciężenie wielu trudności.
I tym razem Maciej wraz z Jankiem byli konduktorami na linii A. To właśnie oni zaproponowali trasę i rozkład jazdy.
Nasz zabytkowy Solaris Urbino 15 był dodatkowo oklejony reklamą całopojazdową prezentującą hasła związane z autyzmem, a w środku domontowaliśmy ekrany LCD prezentujące klipy edukacyjne.
Oceniamy, że przez wszystkie kursy przewinęło się około ćwierć tysiąca pasażerów – było rzeczywiście tłoczno.
Osoby w spektrum autyzmu są wśród nas, są pasażerami naszych autobusów. Zwykle ich nie dostrzegamy. Jeśli jednak zobaczymy pasażera, który zachowuje się nieco odmiennie – nie okazujmy im zniecierpliwienia, a przede wszystkim nie wyładowujmy na nich naszych frustracji! Mówmy ze spokojem, prostym i zrozumiałym językiem – bez metafor.
Tekst: Marcin Żabicki
